Clara bleef friemelen, verstelde haar veiligheidsgordel en keek over haar schouder naar de stewardessen in de hoop dat ze zouden ingrijpen. Maar niemand deed dat. Het lawaai van het vliegtuig zoemde om haar heen en de kalme houding van Atlas leek haar alleen maar meer op te winden. Haar ongemak begon zichtbaar te worden in haar lichaamstaal.
Ze mompelde tegen haar buurvrouw, luid genoeg zodat anderen het konden horen: “Honden horen niet in vliegtuigen. Het is een risico en het is ongemakkelijk.” Haar woorden waren hard, gesproken met een air van zelfingenomenheid, maar de stilte die haar woorden begroette sprak boekdelen. Niemand was het met haar eens of leefde met haar mee.