Clara gaf niet op. “Het kan me niet schelen hoe lang het nog duurt,” snauwde ze, haar stem nu luider. “Ik zou helemaal niet naast een hond moeten zitten. En niet één die mijn ruimte binnendringt!” Haar angst doorspekte haar woorden met een ondraaglijke schrille toon.
Liam bukte zich en klopte Atlas op zijn hoofd. Voor hem was het duidelijk dat de vrouw de enige was die herrie schopte. Hij had zin om grof tegen haar terug te praten. Maar hij wist dat dat haar alleen maar defensiever zou maken.