Atlas voelde Clara’s toenemende angst en stond langzaam op van zijn plaats aan Liams voeten. Hij bewoog zich naar Clara toe, zijn bewegingen langzaam en weloverwogen. Clara bevroor toen de hond dichterbij kwam. Haar adem stokte en ze deinsde instinctief terug. De aanwezigheid van de hond, hoewel kalm en niet-bedreigend, leek het tegenovergestelde effect op haar te hebben.
Clara’s hartslag versnelde. “Nee! Blijf uit mijn buurt!” schreeuwde ze, maar Atlas gaf geen krimp. Hij stond voor haar en keek in haar ogen met een kalm, standvastig en vastberaden geduld. Even leek ze weer te willen schreeuwen. Maar de hond, in zijn stilte, bood iets dat haar aan haar kant hield – rustige, vaste geruststelling in een moment van paniek.