Toen het vliegtuig aan zijn laatste afdaling begon, was Clara’s lichaamstaal veranderd. Haar houding was niet meer zo star, hoewel ze nog steeds oogcontact met niemand vermeed. Ze reikte langzaam naar beneden om haar tas op te pakken, haar handen trilden lichtjes. Atlas kwam niet van zijn plaats en bood de stille steun die alleen hij kon geven, zelfs aan iemand die zo onaangenaam was als zij.
Toen het vliegtuig landde, begon de cabine leeg te lopen. De passagiers stonden langzaam op en verzamelden hun spullen, maar Clara bleef zitten, met een rood gezicht van vernedering en zelfrealisatie. Uiteindelijk stond ze op, haar bewegingen stijf en langzaam. Ze keek Liam niet aan, maar de stilte tussen hen sprak boekdelen.