Liam schoof ongemakkelijk opzij, zijn vingers streken even tegen Atlas’ vacht. Hij kon Clara’s boze gemompel horen en af en toe een afkeurende blik. Hij wilde geen scène maken, maar hij voelde de spanning stijgen. Mensen begonnen hem op te merken. Sommigen keken hem met sympathie aan, terwijl anderen helemaal niet keken.
Het vliegtuig begon te klimmen en Clara’s ongemak werd alleen maar groter. Ze verschoof in haar stoel, keek nog een keer naar de hond, toen naar Liam, voordat ze zich weer tot haar stoelgenoot wendde. “Ik kan niet geloven dat ze ze toelaten in vliegtuigen,” zei ze, haar stem luid genoeg zodat de mensen om haar heen het konden horen. “Wat als hij begint te blaffen of iemand aanvalt? Het is zo onverantwoordelijk.”