Liam haalde diep adem en probeerde zijn frustratie onder controle te houden. Atlas begon echter Clara’s bezorgdheid op te merken. De hond verschoof lichtjes en zijn ogen hielden haar nauwlettend in de gaten. Liam gaf Atlas een zacht commando om kalm te blijven, maar hij voelde de onrust tussen hen. Clara’s woorden brandden langzaam aan en voedden de spanning in de hut.
Op dit punt was de situatie ongemakkelijk geworden voor iedereen om hen heen. Een paar passagiers wisselden blikken uit, sommigen fluisterden tegen elkaar. Een man achter Clara mompelde onder zijn adem: “Het is een hulphond. Rustig maar.” Clara reageerde niet, maar haar lichaamstaal verstijfde verder.