De eerste ruk gaf niets anders dan een droge hoest. Ethan rukte opnieuw, harder. De motor sputterde, sloeg aan en brulde toen in een lage, ongelijkmatige grom. De vibratie gonsde door de boot. “We blijven niet zitten,” zei Ethan vastberaden. “Niet nu ze dichterbij komen.” Liam raakte in paniek: “Maar je zei dat de kustwacht zou komen…”
Ethan kapte hem af en draaide aan de gashendel. “Ze zullen hier niet op tijd zijn. We gaan nu of we gaan helemaal niet.” De boot sidderde vooruit op de motor en voer langzaam weg van het eiland. De wind rukte nutteloos aan het gescheurde zeil boven hen, het canvas wapperde als een vlag van overgave. Liam greep de reling vast en keek toe hoe de donkere vormen in de verte groter werden.