Achter hen werden de donkere boten groter, hun golven sloegen in lange witte littekens over het water. Bij elke stijging en daling schoot de nevel omhoog. Zelfs op een afstand was hun snelheid duidelijk – ze waren het gat aan het dichten.
Ethan greep de radio en draaide aan de knop. “Mayday, mayday, dit is Aurora’s Wake – verzoek om onmiddellijke assistentie, twee vijandige schepen in achtervolging.” Hij hoorde alleen ruis. Hij probeerde het opnieuw, scherper, luider, maar er brak niets door. Zijn ogen vernauwden zich. “Ze storen ons,” mompelde hij. “Daarom antwoordt er niemand.”