Liam draaide zich om, paniek in zijn stem. “Ze zijn sneller dan wij. Veel sneller.” “Ik weet het,” zei Ethan gelijkmatig. “Maar zolang de motor loopt, hebben we een voorsprong. We hebben alleen tijd nodig,” zei Ethan, terwijl hij omkeek naar de schepen die hen achtervolgden. “Tijd waarvoor?” Vroeg Liam. “Tot de kustwacht hier is.”
De woorden troostten Liam niet. Hij keek omlaag naar de brandstofmeter naast de motorbehuizing. De naald stond laag, te laag. Hij slikte hard. “We hebben geen uren, Ethan. We hebben er niet eens één.” De ogen van de oudere man vernauwden zich. “Dan laten we het tellen. We duwen zo ver als we kunnen, laten ze werken om ons te vangen.”