De zee strekte zich eindeloos om hen heen uit, helder onder de zon, genadeloos leeg. Elke seconde werd de afstand kleiner. De twee boten volgden hen gestaag, zwarte vormen die door de glinsterende zee sneden. Ze waren niet dichtbij genoeg om aan boord te gaan, maar dichtbij genoeg om hun bedoelingen duidelijk te maken. Elke minuut werd de afstand kleiner.
Liam kon niet stil blijven zitten. Hij staarde over het dek, zijn ogen kaatsend tussen de naderende schepen en de kisten die netjes bij de mast waren opgestapeld. “Ze gaan alles meenemen,” flapte hij eruit. Zijn handen trilden toen hij een van de kleinere kisten vastpakte en onder een bank probeerde te proppen. “Ik kan niet, deze instrumenten kosten meer dan…” Zijn woorden raakten in paniek.