“Laat liggen,” blafte Ethan. “Ze zullen je zien bewegen. Je maakt ons alleen maar wanhopiger.” “Ik ben wanhopig!” Snauwde Liam terug, zijn stem krakend. Hij schoof nog een kist naar het luik van de kombuis en probeerde hem erin te proppen, uit het zicht. Het zweet liep over zijn voorhoofd. Uit het water kwam het zwakste geluid, geroep gedragen door de wind.
Hard, keelklank. Liam bevroor en staarde naar de horizon. De boten waren niet ver genoeg meer. Hij kon ze horen. “Ethan,” fluisterde hij, zijn stem dun en bang. “Ze schreeuwen naar ons.” Ethan keek niet om. Zijn ogen bleven voor zich gericht, zijn knokkels wit op de gashendel. “Niet luisteren. Niet kijken. Hou je hoofd naar beneden.”