Geschreeuw barstte los toen figuren bij de boeg stonden, touwen in de hand. Haken kletterden tegen de reling. De enteraars kwamen eraan. De stilte na de dood van de motor was oorverdovend. Geen geruststellend gebrom, geen gestage voortstuwing, alleen het kraken van hout en het slaan van de golven tegen de romp. Liams borstkas zwol aan, elke ademhaling scherp en oppervlakkig.
Zijn ogen bleven gericht op de naderende figuren, donkere silhouetten tegen het zonverlichte water. “Ze gaan alles meenemen,” fluisterde hij. Zijn stem trilde zo erg dat de woorden bijna uit elkaar vielen. “Mijn uitrusting… maanden werk… alles.” Zijn handen bewogen zich naar de dichtstbijzijnde koffer, alsof het vasthouden ervan het op de een of andere manier kon beschermen.