Ethan stond stil op de achtersteven, zijn schouders rechtop, zijn uitdrukking uit steen gehouwen. Hij reikte niet naar de spullen. Hij bewoog helemaal niet. “Vergeet de uitrusting,” zei hij zachtjes. “Op dit moment gaat het om ons.” Liam draaide zich naar hem toe, zijn ogen wijd open, smekend om iets, om het even wat, dat klonk als een plan.
Maar Ethan staarde alleen maar voor zich uit, met een strakke kaak, terwijl hij toekeek hoe de piratenboot de laatste paar lengtes open water naderde. Het geschreeuw klonk nu luider, woorden die geen van beiden kon verstaan, maar die alle dreiging van de wereld met zich meedroegen. Touwen zwaaiden door de lucht en kletterden tegen de reling. Haken schraapten, vingen en beten in het hout. Ethan ademde eenmaal uit, langzaam en zwaar.