Ethan deinsde niet terug, hoewel zijn knokkels wit werden waar zijn hand op de reling rustte. “Ze haasten zich niet,” zei hij zachtjes, meer tegen zichzelf dan tegen Liam. “Ze weten dat we nergens heen kunnen.” Liam slikte hard. Het besef verpletterde de weinige hoop die hij nog had – piraten hadden geen haast omdat ze alle tijd van de wereld hadden.
Toen kwam de eerste holle klap. Een zware laars landde recht op het dek van Aurora’s Wake. Liams ogen schoten naar Ethan, de schrik was van zijn gezicht af te lezen. Ethan bewoog niet. Hij haalde langzaam adem om zich te stabiliseren voor wat er zou komen. Meer laarzen sloegen snel achter elkaar tegen het dek, waarbij elke klap door de houten planken trilde.