“Je behandelt die dingen als pasgeborenen,” zei Ethan, met een droge maar niet onaardige stem. Liam keek op en glimlachte flauwtjes. “Ze zijn waardevoller dan ik. Als ik ze verlies, kan ik net zo goed helemaal opnieuw beginnen.” “Verlies ze dan niet,” antwoordde Ethan eenvoudig en richtte zijn blik weer op de horizon. Een tijdje was het enige geluid het zachte klapperen van het zeildoek en het slaan van de golven tegen de romp.
Liam zat uiteindelijk in kleermakerszit, met zijn notitieblok op zijn knie, ideeën te krabbelen over het verbleken van koralen en de migratie van vissen. Ethan liet hem zijn gang gaan. De jongere man had zijn hoofd vol cijfers en gegevens, terwijl Ethan alleen de zee en haar stemmingen had om te meten.