“Stil,” gromde de man. Zijn adem rook de scherpe geur van sigaretten en zout. Liam verstijfde, te bang om nog iets te zeggen. Het mes maakte de klink los en met een laatste knak ging de kist open. Binnenin, opgevuld met schuim, lagen Liams instrumenten: glanzend metaal, gepolijste lenzen, delicate armen en sensoren. Duur, gespecialiseerd, onvervangbaar.
De piraat floot laag en riep de anderen. Ze verdrongen zich om de kist en mompelden in een taal die Liam niet kon volgen. Hun stemmen straalden voldoening uit, als aaseters die een rijk karkas vonden. Ethans kaak verstrakte. Hij leunde subtiel naar Liam toe, zijn woorden laag en vast. “Niet bewegen. Zeg geen woord. Hoe minder aandacht we trekken, hoe meer kans we maken.”