Minuten later werden beide mannen naar de veiligheid van de kotter gebracht. Achter hen wiegde Aurora’s Wake zachtjes in de golven, het gescheurde zeil wapperde, met littekens maar nog steeds drijvend. Gewikkeld in een deken wendde Liam zich tot Ethan, met een lage maar vaste stem. “Jij hebt mij ook gered.” Ethan ademde uit, de zwakste glimlach trok aan zijn mond.
De kotter voerde hen gestaag terug naar het vasteland, de zon begon laag over het water te zakken. Voor het eerst in uren liet Ethan zich ontspannen en leunde hij tegen de reling toen de kustlijn langzaam in zicht kwam. Liam zat vlakbij, nog steeds gewikkeld in een deken, zijn ogen zwaar maar alert.