Die dagen lagen achter hem, maar de gewoontes bleven – de vaste blik op de horizon, de geoefende hand aan het stuur, de rustige berekening van het risico bij elk veranderend briesje. Liam daarentegen had de rusteloze energie van iemand die zich nog steeds probeerde te bewijzen, zijn uitrusting bijna een verlengstuk van zijn ambitie.
“Je boekt me altijd,” zei Ethan plotseling, zijn ogen niet van het water afhoudend. “Waarom is dat? Er zijn genoeg boten waarop je zou kunnen varen.” Liam sloeg zijn notitieblok dicht, nadenkend. “Omdat ik met jou weet dat ik heelhuids terugkom. En zonder zeeziek te worden.” Hij glimlachte lichtjes. “Dat is goed genoeg voor mij.”