Minuten later siste de ruis opnieuw. Een andere stem deze keer – door, haperend, gebroken Engels. “Geef… exacte locatie. Herhaal.” Ethan fronste en wierp een snelle blik op Liam. Hij herhaalde de coördinaten zorgvuldig en voegde eraan toe: “Bevestig ontvangst.” Er volgde alleen stilte. Hij wachtte. Niets. Uiteindelijk haalde hij zijn schouders op, maar het onbehagen bleef.
De uren verstreken. Het zeil was onbruikbaar en de boot dreef waar de stroming maar wilde. Liam liep over het dek en keek naar zijn koffers om te controleren of ze niet verdwenen waren. Toen flikkerde er iets in de hoek van zijn gezichtsveld – een donkere gedaante die vanachter een heuvelrug tevoorschijn kwam. Eerst dacht hij dat het de kustwacht was.