Toen, stilte. Het watervliegtuig dobberde op zijn plaats en schommelde een beetje bij elke kleine golf. Noah liet het stuur niet meteen los. Zijn handen zaten er nog steeds aan vast, zijn knokkels wit. “We leven nog,” zei Jamie uiteindelijk, zijn stem dun en onzeker. Noah ademde langzaam uit. “Ja.”
Jamie controleerde de radio. “Kustwacht bevestigd. Dichtstbijzijnde kotter is onderweg. ETA: drie uur.” Ze keken uit over de open zee. Noah keek opzij en voegde eraan toe: “Tel dit niet als je honderdste als we Djibouti niet halen.”