De boot sneed over de golven, de motor zoemde terwijl de ochtendzon de horizon in gouden strepen schilderde. Marcus leunde tegen de reling, zijn wetsuit half dichtgeritst, zijn ogen vol verwachting. Hij kon de aantrekkingskracht van de oceaan onder zich al voelen, die hem in zijn verborgen wereld wenkte. Aaron, die de besturing bemande, keek grijnzend over zijn schouder.
“Je grijnst als een kind met Kerstmis. Je zou denken dat je dit niet al honderd keer hebt gedaan.” Marcus grijnsde en schudde zijn hoofd. “Het maakt niet uit hoeveel duiken ik heb gedaan. Elke keer voelt nieuw. Ander rif, ander leven. Je weet nooit wat je beneden te wachten staat.” Aaron trok zijn zonnebril naar beneden en glimlachte nog steeds. “Vergeet alleen niet om er weer uit te stappen.