Eén van ons moet deze boot naar huis brengen.” Ze remden af bij een stukje turkoois, waar het rif ongezien onder de oppervlakte rees. Marcus trok zijn uitrusting aan, maakte de riemen vast en controleerde de meters met geoefend gemak. Zijn camera hing klaar in zijn hand, het instrument dat zijn duiken tot iets meer dan een herinnering maakte.
“Ga je deze keer echt alleen?” Vroeg Aaron, terwijl hij een aantekening in zijn logboek krabbelde. “Een betere dekking op deze manier,” antwoordde Marcus. “Bovendien haat je duiken.” Aaron snoof. “Ik heb geen hekel aan duiken. Ik haat haaien. Groot verschil.” Hij wuifde hem verder. “Ga dan, kerstjongen. Breng me iets dat het waard is om op te schrijven.”