Waarschijnlijk gewoon een grote tandbaars, zei hij tegen zichzelf. Of een truc van het licht. Hier beneden bogen schaduwen zich vreemd en de kleuren van het rif zelf konden het oog parten spelen als je niet oplette. Hij richtte zijn camera weer op de koraalmuur, vastbesloten om zijn verbeelding de duik niet te laten bederven.
Waterjuffers sprongen uit een vertakkend koraal, vonken van blauw tegen roestrood. Marcus filmde hoe ze door het rif zwierven en net zo snel weer verdwenen als ze verschenen. Een wolk van zijdebaarzen kabbelde voorbij, scheidde zich om hem heen als een levend gordijn en bewoog als één. De schoonheid drukte als een gewicht tegen zijn borst.