Alleen schaduwen die tussen de stapels doorglipten als de wolken verschoven. Een van de containerdeuren stond op een kier, zwaaiend in de wind. Elias slikte en kwam dichterbij. Hij drukte een hand tegen het koude metaal en tuurde naar binnen. Leeg. Alleen rollen touw en een half verrot zeil.
De geur van olie en zout hing zwaar in de lucht. Elias trok zich terug, zenuwen gonzend. Hij herinnerde zichzelf eraan waarom hij was gekomen – de figuur die hij had gezien. Iemand had naar hem gezwaaid. Hij was er zeker van dat hij het zich niet had verbeeld. Verderop op het dek flikkerde een licht.