Elias zette door, elke stap zwaar van zowel angst als vastberadenheid. Het vrachtschip leek eindeloos, een doolhof van containers en kabels. Meer dan eens dacht hij voetstappen achter zich te horen, snel en licht, maar toen hij zich omdraaide, was er alleen regen en staal. Hij bereikte het trappenhuis dat naar de brug leidde.
Roest schilferde onder zijn vingers toen hij de leuning vastgreep. De zwakke gloed van het raam scheen nu duidelijker, warm tegen de koude grijze regen. Zijn hartslag ging tekeer toen hij begon te klimmen. Als hier nog iemand in leven was, zou hij hem hier vinden. Zo niet… dan zou hij wel iets anders vinden. Elias bereikte de top van het trappenhuis, laarzen glibberend over de verroeste treden.