Elias hield zich schrap tegen de console, zijn hart ging tekeer, elk krakend metaal leek op het vorige. Elke seconde voelde nu gestolen. De kustwacht had nog maar een paar minuten om te arriveren, anders zou het schip zijn geheimen begraven en zij ook.
Het knarsen van staal tegen steen werd luider en deed de brug schudden als een aardbeving. Elias greep Callen onder de arm. “We kunnen hier niet blijven. Lopen!” Samen wankelden ze de storm in, de regen sloeg in hun gezicht, de wind sneed als messen.