Iemand had het overleefd. Iemand die daar niet hoorde te zijn, die zich in de schaduw van die roestende romp had verstopt totdat het lot hem achterliet. Callen’s geheim was niet aan Elias om te vertellen en het nu onthullen zou de man alleen maar meer problemen brengen dan hij verdiende.
Terug in zijn huisje, waar de storm nog steeds zwakjes tegen de ramen kletterde, droogde Elias zijn kleren bij het vuur. Zijn ogen dwaalden af naar het touw dat in de hoek was opgerold, hetzelfde touw dat hem aan boord van het vrachtschip had gebracht. Het zag er nu onschuldig uit, maar toch had het hem vastgebonden aan iets groters dan hijzelf. Hij leunde achterover en staarde in de vlammen.