Die nacht droomde Evelyn van spiegels in haar eigen gang. Ze bekeek zichzelf in één spiegel. Dan een andere, spiegelen de eerste, voorzichtig gepolijst haar uiterlijk, dat verder werd gecorrigeerd door een ander. Ze ging van spiegel naar spiegel, schijnbaar op een zoektocht om haar uiterlijk te verbeteren, tot ze de vrouw in de laatste spiegel niet meer herkende.
Zittend aan de tafel keek ze toe hoe hij nieuwe kopieën van het ENTRY PROTOCOL afdrukte “voor het geval we er een kwijtraakten.” Hij floot tevreden en hield van haar in de enige liefdestaal die hij kende. Evelyn trok met haar vinger over een doos en vroeg zich af wanneer liefde een rij was geworden die je niet kon overslaan.