Ze had speciale pantoffels geregeld die ze binnen konden dragen. “Buitenschoenen hak-op-hak,” mompelde zijn moeder, vriendelijk maar veeleisend. Evelyn voldeed; de vrouw duwde Aaron’s paar een millimeter omhoog, de correctie zo zacht dat het bijna aanvoelde als genegenheid. Aaron grinnikte, gehoorzaam en geoefend. Het geluid was aangenaam maar ook een beetje hartverscheurend.
De lunch belandde op witte borden als geometrische gereedschapskisten – gelijke afstanden tussen het keukengerei en sneetjes brood die qua grootte niet van elkaar te onderscheiden waren. “Wij geven de voorkeur aan evenwicht,” zei zijn moeder terwijl ze boter aanbood. Evelyn reikte en het servet aan haar pols werd een graad gedraaid. “Hoeken vleien de tafel,” glimlachte de vrouw. Evelyn knikte.