Tijdens de therapie oefenden ze hun taal voor turbulentie. Hij leerde te zeggen: “Ik ben angstig; ik wil corrigeren,” in plaats van stille inspecties te leiden. Evelyn zei: “Ik voel me gemanaged” in plaats van te vervallen in meegaandheid. De zinnen klonken eerst onhandig, maar daarna vloeiend genoeg om ze door avonden te loodsen die gewoonlijk in beleefde afstandelijkheid eindigden.
Dagen stapelden zich op zonder een tweede douche. Het ENTRY PROTOCOL werd weggehaald en vervangen door een klein haakje voor sleutels en een schaaltje voor muntgeld. Hij liet zijn schoenen een beetje scheef, merkte het, maar maakte ze niet. Hij grijnsde om de asymmetrie zoals iemand die een mooie wilde bloem in een gazon ziet.