“Laten we een huisritme proberen,” stelde hij voor, terwijl hij een kalender op de koelkast plakte. Taken werden verdeeld als gulle plakken cake, zonder duidelijke score, alleen vakjes die ze samen zouden afstrepen. Het klonk als goed teamwerk. Evelyn tekende haar initialen in de hoek voor de lol, als een contract met plezier.
Niets stoorde; het was allemaal zacht en loste problemen op. Ze liet zichzelf geloven dat ze in een zeldzame balans van tederheid en structuur was gestruikeld – veilige spontaniteit noemde ze het. Als er al haarscheurtjes waren, dan verborgen die zich onder de glans van alles wat eindelijk goed ging.