“Hoe erg is het?” vroeg ze. “Niet slecht,” zei hij en glimlachte, maar ze zag zijn vingers zich om de koffiekop verstrakken. Haar haar begon langzaam uit te vallen, strengen die tussen haar vingers hingen of ’s ochtends op het kussen bleven liggen.
Ze borstelde het weg voordat hij binnenkwam, maar het viel hem toch op. Op een avond zag ze haar spiegelbeeld in het raam – bleek, breekbaar, haar hoofdhuid zichtbaar door de ongelijke plukken. De aanblik deed haar keel dichtkrimpen. Evan verscheen toen achter haar, zette een kopje thee neer en zag wat zij zag.