“Je bent mooi,” zei hij zachtjes. Geen aarzeling, geen geforceerd gejuich. Gewoon vaste overtuiging. Het maakte haar bijna kapot. Toch waren er momenten waarop de uitputting doorbrak – bij hem, niet bij haar. Hij viel rechtop zittend in slaap, zijn telefoon gonsde van de berichten die hij negeerde. Hij miste maaltijden.
Hij beantwoordde telefoontjes in de gang die uren duurden. Soms, als ze wakker werd uit de mist van medicatie, zag ze hem naar haar staren alsof hij niet meer wist hoe hij moest helpen. Het was geen wreedheid, zei ze tegen zichzelf – gewoon hulpeloosheid.