Hij lachte zachtjes, maar zo klonk het niet. “En wat doen? Hier zitten en kijken hoe je slaapt?” De woorden kwamen harder aan dan hij bedoelde. Zijn gezicht verzachtte onmiddellijk, schuldgevoel flikkerde in zijn ogen. “Dat bedoelde ik niet.” Ze knikte, deed alsof het geen pijn deed. “Ik weet het.”
Maar later, toen de verpleegster haar infuus aanbracht en het licht dimde, herhaalde Clara die woorden steeds weer. Hier zitten en kijken hoe je slaapt. Hij wilde hier niet meer zijn – niet echt. Hij wilde zijn leven terug. En een deel van haar kon het hem niet kwalijk nemen.