Evan kwam nog steeds langs, maar er was iets veranderd. Hij kwam langs met een papieren kopje koffie, zette het op haar nachtkastje en bladerde door zijn telefoon terwijl ze sprak. Soms vergat hij op te kijken als ze hem een vraag stelde. Op een keer, toen ze naar zijn hand reikte, merkte hij het niet eens – zijn duim bleef bewegen, terwijl hij een bericht typte dat ze niet kon zien.
“Weer aan het werk?” vroeg ze zacht. “Altijd,” zei hij, zonder op te kijken. Toen hij haar eindelijk in de ogen keek, was er een flikkering van schuld – maar geen verontschuldiging. Alleen uitputting en iets anders dat ze niet kon benoemen. Afstand. Op een avond, na haar behandeling, kwam hij laat binnen. Zijn overhemd was gekreukeld, zijn stropdas ontbrak, zijn cologne scherper dan normaal – een geur die ze niet herkende.