Het ochtendlicht viel door het keukenraam en viel over het aanrecht waar Clara pannenkoekenbeslag klopte. De radio zoemde zachtjes, een vrolijk oud deuntje dat ze meezong. De geur van koffie zweefde door de kamer, vermengd met de zoete siroop op het fornuis.
Evan wandelde binnen, nog half slapend, zijn stropdas loshangend. “Jij bent vroeg op,” mompelde hij en hij leunde voorover om haar wang te kussen. Clara glimlachte. “Dat zeg je elke ochtend.” Hij grijnsde. “En je laat het altijd klinken als iets goeds.” Vijf jaar getrouwd – vijf jaar van kleine routines en stille vreugde.