“Ik wou dat ik meer kon helpen,” mompelde Maggie na een lange stilte. “Ik voel me nutteloos, gewoon door hier te zitten.” “Dat ben je niet,” zei Clara zwakjes. “Je bent hier. Dat is genoeg.” Maggie aarzelde en ademde toen uit. “Nou… misschien kan ik binnenkort wat meer doen. De advocaten hebben vanmorgen gebeld. Je grootvaders nalatenschap is eindelijk geregeld.
Het is niet veel, maar het kleine bedrag zou moeten helpen – genoeg om in ieder geval de rest van je behandelingen te betalen.” Clara keek haar moeder aan, te moe om te glimlachen, maar toch ontroerd. “Mam, je hoeft niet…” “Dat wil ik wel,” onderbrak Maggie zachtjes. “Concentreer jij je maar op beter worden, oké? Laat de rest maar aan mij over.” Heel even glipte er weer hoop de kamer binnen.