Elk woord van de verpleegsters speelde zich in haar hoofd af tot het niet meer als een schok aanvoelde – alleen als een bevestiging. De volgende ochtend kwam Evan vroeg opdagen, koffie in zijn hand, zijn energie helder en geforceerd. Hij kuste haar wang lichtjes. “Je ziet er beter uit,” zei hij. “Ik heb die glimlach gemist.”
Ze glimlachte niet. “Waar was je gisteravond?” Hij knipperde, overrompeld. “Thuis. Waarom?” “Ik heb gebeld.” Haar stem was kalm, te kalm. “Je nam niet op.” “Zal wel geslapen hebben,” zei hij, terwijl hij de koffie neerzette. “Lange dag. Wat is er?”