Ze keek hem aan, bestudeerde het voorzichtige masker van bezorgdheid op zijn gezicht. “Mag ik je telefoon zien?” Hij bevroor. Het was zo licht dat iemand anders het misschien had gemist – maar zij niet. “Wat?” zei hij, zachtjes lachend. “Waarom?” “Ik wil hem gewoon zien,” zei ze. Haar toon was gelijkmatig, maar de trilling in haar hand verraadde haar.
Hij zuchtte, het soort zucht dat kwam van iemand die moe was van het spelen van een rol. “Clara, kom op. Denk je echt dat dit het juiste moment is?” Ze keek niet weg. “Ik denk dat ik de waarheid wel verdiend heb.” De lucht tussen hen werd dikker. Hij aarzelde en zette toen het kopje iets te hard neer.