Ochtenden als deze waren hun ritme: haar gebrom, zijn telefoon zoemend op het aanrecht, de gemakkelijke troost van twee mensen die samen iets stabiels hadden opgebouwd. Na het ontbijt pakte ze haar schetsboeken in voor de les. Haar leerlingen – een levendige groep met verf besmeurde dromers – waren haar favoriete deel van de week. Maar de laatste tijd was ze vaker moe.
Misschien stress. Misschien de lange uren. Ze dacht er niet veel bij na. Tegen de middag gloeide het park onder hun appartement goud in het herfstlicht. Clara liep er doorheen naar huis, in gedachten kleuren schetsend. Alles was gewoon. Precies zoals het zou moeten zijn. Ze wist niet dat soms de ergste dingen stilletjes beginnen.