Clara kneep in haar moeders hand, de stilte tussen hen was dik van zowel uitputting als begrip. Voor het eerst sinds haar diagnose had ze niet het gevoel dat ze viel – ze hing gewoon, stabiel genoeg om adem te halen. Maar toen kwam er een ommekeer.
Haar waardes daalden lager dan voorheen. De artsen spraken in stilte buiten haar kamer en gebruikten woorden als “agressieve behandeling” en “beperkte tijd” De volgende therapiefase zou meer kosten dan Maggie had – meer dan ze zich allebei konden voorstellen.