Maggie zat uren aan de telefoon met het factureringskantoor, haar stem beleefd maar rafelig. Elke avond zei ze tegen Clara dat ze zich geen zorgen hoefde te maken, maar de donkere kringen onder haar ogen zeiden iets anders. Die avond steeg Clara’s koorts sterk. Ze ademde oppervlakkig en haar vingers trilden toen ze naar haar moeders arm reikte. “Bel hem,” fluisterde ze. “Bel… gewoon Evan.”
Maggie aarzelde, knikte en stapte de gang in. Clara hoorde alleen de stem van haar moeder door de dunne muur – laag, vast, in een poging om niet te breken. “Evan, met Maggie,” begon ze. “Het gaat niet goed met Clara. De artsen zeggen dat ze snel een nieuwe behandeling nodig heeft. Ik vraag je of je kunt helpen, of in ieder geval hier voor haar kunt zijn.”