Een pauze. Toen trilde Maggie’s stem. “Nee, ik vraag niet om geld. Ik vraag of je komt. Ze vraagt om jou.” Weer een pauze – langer deze keer, scherper. Haar volgende woorden kwamen er rustiger uit. “Ik begrijp het. Dus je kunt niet gestoord worden.”
De stilte rekte zich uit, alleen verbroken door de vage klik van het einde van het gesprek. Maggie stond daar even met glinsterende ogen, voordat ze tegen niemand fluisterde: “Lafaard.” Toen ze weer binnenkwam, forceerde ze een kleine glimlach. “Hij doet je de groeten,” zei ze zacht.