Ze keek hem een lang moment aan – dezelfde man die naar buiten was gelopen toen ze nauwelijks kon staan, die nu in haar deuropening stond als een schim van het leven dat ze al begraven had. “Wil je nu voor me zorgen?” vroeg ze zachtjes. “Waar was je toen ik niet eens zonder hulp naar de badkamer kon lopen?
Toen de verpleegsters me moesten ophouden omdat jij ‘vast zat in het verkeer’?” Hij opende zijn mond, maar er kwamen geen woorden. Ze liep naar het aanrecht, pakte een opgevouwen envelop en overhandigde die aan hem. Hij fronste. “Wat is dit?”