De woorden van de dokter kwamen als ruis. Leukemie. Agressief. Onmiddellijke behandeling. Ze ving fragmenten op – chemotherapie, beenmerg, prognose – woorden die in elkaar tuimelden tot iets dat te groot was om te verwerken.
Even dacht ze medelijden in Evan’s ogen te zien, maar dat verdween zo snel dat ze zich afvroeg of ze het zich had verbeeld. Hij kneep in haar hand. “We vechten hiertegen,” zei hij. “Je wordt beter. Dat beloof ik.” Ze geloofde hem.