De eerste weken waren een waas van witte kamers, zacht pratende verpleegsters en het gezoem van machines. Evan was er overal bij – hij sliep in de zetel, haalde water voor haar, kuste haar voorhoofd tussen de afspraken door. Hij maakte grapjes als zij dat niet kon, vulde de stilte als zij te moe was om te praten. Ze vertelde haar moeder dat ze niet wist wat ze zonder hem zou moeten.
Maar kanker heeft een manier om meer uit te hollen dan alleen lichamen. Het sloopt ook rekeningen, routines en zekerheden. Zelfs met een verzekering voelde elke rekening zwaarder dan de vorige. Evan begon extra diensten te draaien, bleef langer, deed freelance werk dat hij al jaren niet meer had gedaan.