Hij zei dat het was “om ons voor te blijven”, maar Clara kon de spanning in zijn stem horen. “De behandelingen werken,” zei hij, in een poging vrolijk te klinken. “We moeten alleen nog even doorzetten.” Ze glimlachte en knikte, deed alsof ze niet merkte hoe vaak hij daarna hun bankgegevens controleerde, of hoe de frons tussen zijn wenkbrauwen nooit leek te verdwijnen.
De misselijkheid kwam eerst, dan de pijn, dan het haar. Haar spiegelbeeld werd met de dag vreemder. Haar huid werd dof, haar glimlach verzwakte en haar lach – ooit de soundtrack van hun huis – begon te vervagen. Toch probeerde ze hoopvol te blijven.