Scout bewoog onder Lila’s bank, haar staart zwiepte een keer, haar blik gericht op het bewijsmateriaal. Merritt merkte de beweging op, stil maar weloverwogen. Honden, dacht hij, begrepen woorden als onmogelijk niet. Ze begrepen alleen wat verkeerd was als ze het voelden.
Toen Lila de getuigenbank naderde, viel het lawaai op de tribune weg alsof het door de lucht zelf werd opgeslokt. Scout stapte naast haar, elke beweging weloverwogen, beschermend. Merritt voelde hoe de rechtszaal haar collectieve adem inhield.