Mevrouw Cooper hurkte ter hoogte van haar, haar stem was zachter om de stilte van het kind te evenaren. “Lila, herinner je je die nacht?” vroeg ze. Het meisje knikte, haar kleine handen netjes in haar schoot gevouwen.
“Heb je Jacob Wells gezien?” Vroeg Cooper vervolgens. Lila knikte opnieuw, met twee opgestoken vingers als een ontelbare keren geoefend signaal. “Ja,” vertaalde Cooper voor de goede orde, “voordat de lichten uitgingen.” Het ritme tussen hen was zacht, geoefend, menselijk.