“Ze hoorde een stem,” zei Cooper, terwijl ze naar de bank keek. “Van een ander persoon.” Haar stem was zwaarder dan haar woorden. Cooper’s lichaamstaal was vastberaden en precies; ze presenteerde alleen de feiten zoals ze naar voren kwamen.
Lowells pen bevroor halverwege de notitie, een pauze die te kort was om Merritt te ontgaan. Hij had één stem verwacht, die van de beschuldigde. Een andere stem maakte het ingewikkelder. Merritt leunde naar voren, als een onpartijdige luisteraar.